தேர்தல் வருகிறது – இந்தத்
தேசம் முழுதும் அடித்துப் புரளுது.
ஊர்கள் கொதிக்கிறது – எங்கும்
உற்சாகம் பீறிட் டொளிர்ந்து பெருகுது.
தேர்தலை வெல்வதற்கு – தத்தம்
திட்டங்கள் கொள்கையைத் தம்பட்டம் தட்டி
யார்க்கும் உரைப்பதுவே- இனி
ராவும் பகலும் நடந்திடப் போகுது!
‘பாரம்பரியக்’ கட்சி – அட
பார்க்க முளைத்து வளரும் புதுக்கட்சி
ஓரிரண்டு அல்ல – டசின்
ஒன்று இரண்டாய் களத்தில் குதித்தது.
வேறு ‘சுயேச்சைக்குழு’ -கொள்கை
விற்று புதிய புதிய குழுக்களாய்
ஏதேதோ திட்டத்துடன் – சின்னம்
என்னென்னவோ கொண்டு மின்னி முழங்குது.
வண்ணச் சுவரொட்டி – வீதி
மதிலை நிறைத்தன ‘ஈஸ்ற்மன் கலராக்கி’.
விண்ணைத் தொட மூசி – வீர
மேடைச் சரவெடி காதைச் செவிடாக்கி
“மண்ணினைப் பொன்னாக்கும்- வரம்
வாய்க்கும் எம்மால்; மற்றவர்க்கு இல்லை நாதி”
என்று வசைபாடி- இனி
எண்திசையும் நாறும்… சனமோ அழும் வாடி!
ஆறு பேரைத் தெரிய -‘நா
நூறு பேர்’ போட்டி இடும் பரிதாபத்தில்,
ஆளுக்காளாய்ப் பிரியும் – வாக்கு
அறுதி சிதறும்… பலமும் சிதைந்திடும்.
” நானுமோர் ரவுடி” எனு – மாறு
” நானும் அரசியல் வாதி” யென -‘ரெண்டு
ஆயிரம்’ ‘கட்டுப்பணம்’- கட்டி
அக்கப்போர் நீளும்… நாம் நிதம் காணுவம்!
