Author Archives: Webadmin

போய்க் கொண்டிருக்கின்றோம்: போகும் திசையறியாது போய்க் கொண்டிருக்கின்றோம்: மனவழியில் கால்போகப் போய்க் கொண்டிருக்கின்றோம்: வாழ்வில் எப் பிடிப்புமற்றுப் போய்க் கொண்டிருக்கின்றோம்:

உன்னுடைய பேனா ஒருமழை முகில்போலாம்! அந்த முகில்கரைந்து அள்ளிப் பொழிந்தமழை– போலப் பெருகி வெள்ளமாய்ப் பெருக்கெடுத்து ஓடிற்று உன்எழுத்து!

தேவாதி தேவரும் பூமாரி தூவிடச் சிங்கத்தில் ஏறி வருவாள்! தீமைகள் யாவையும் தீயவர் வாழ்வையும் தேடியே நின்று சுடுவாள்! பாதாதி கேசமும் பொன்மின்ன பார்வையில் பரிவையும் காட்டி எழுவாள்!

அன்புகனிந்துன் பதியை வந்து அணைந்தேன். –இன்று ‘அன்னதானக் கந்தனே’ உன்வீதி உருண்டேன்! சந்நதியெம் சந்ததிக்கு காவல் உணர்ந்தேன். –உந்தன் தாள்நிழலே ஞானமடி என்று தெளிந்தேன்!

நியாயப் படுத்தல்கள் முடிவுகளாய் மாறாது. நியாயப் படுத்தல்கள் இறுதித் தீர்வாகாது. நானென் ‘சரி’ உரைக்க நியாயப் படுத்துகிறேன். நானென் ‘பிழை’மறைக்க நியாயப் படுத்துகிறேன்.

உன்னுடைய வீதியில்நீ உலவும் போது உன்னெழிலின் சூடுருக்க…பனியா கநான் உன்னடியில் உருகிடுவேன்! உன்னைக் கண்டென் உயிர்உளமும் குளிர்ந்து…பரவசத்தில் ஆழ்ந்து இன்பத்தின் எல்லைதொட்டு…துன்பம் விட்டு…

வேலைப் பிடித்து நல்லூரவன் வீதியில் வெள்ளி மயில்தனில் ஏறி – வந்து மின்னுவான் ஆசிகள் கூறி – அவன் காலைப் பிடித்திரு பத்தைந்து நாட்களும் கண்களில் ஒற்றுவோம் கூடி – “எம்மை காப்பாற்று” என்றாடிப் பாடி!

எல்லாத் திலும் ஒருவன் உயர்ந்தவனாய் ஆகிடுதல் சாத்தியமே தானா இச்செக வாழ்க்கையிலே…? ஒருவன் உயரத்தில் உயர்ந்தவனாய் இருந்திடலாம், ஒருவன் நிறத்தில் உயர்ந்தவனாய் திரிந்திடலாம்,

அன்பன் எனத்தொடர்ந்தால் அருளி, அணுக்கமான தொண்டனாக்கி, நெஞ்சால் நினைந்தணைக்கும் தோழனாக்கி, என்றும் தனதுயிர் நிழலில் களைப்பாறப்

வேப்பம்பூ ஒவ்வொன்றும் துளிகளாச்சு! முற்றத்தில் வேப்பம்பூ மழைபொழிந்து வேப்பம்பூ வெள்ளம் காலடியிற் பரவிற்று!

இசையென்னும் சொற்-பொருளாய், இலக்க ணமாய், இலக்கியமாய், இசையமுதைப் படைக்க வல்லோர்… இசைவடிவாய் வாழுபவர்…இறங்கி:எங்கள் இரணம் ஆறிக் கொண்டிருக்கும் மடியில் பெய்த இசைமாரி நம்காற்றைச் சுகந்த மாக்கி,

‘மெல்விரல் இதழ்களைந்தைக் கொண்ட கமலபாதம்… கொல்லும் எரிமலைக் குழம்பாய்க் கொதிக்கின்ற அனற்பாதை தன்னில் அவிந்து பொரியாதோ?

கண்ணில் பகலிரவைக் காணல் மிகஎளிது! வெள்ளை விழி…பகலாம்! வெளிச்சம் அயலிருந் தூட்டும் நடுநெற்றிக் கண்ணோ, நுதலிலிட்ட சந்தனத்தின்

கலைகிறது முகிலினமெம் கனவு போலே! கரைகிறது கற்பூரம் மனது போலே! தொலைகிறது வசந்தங்கள் நனவு போலே! துடிக்கிறது உளம் பல்லி வாலைப் போலே! உலைக்கொதிப்பாய் இருந்தது ஊர்…இன்று ஆறி

இரும்பு இரயில்கள் எண்ணற்று வருமிடத்தில் குருதி இரயிலாகி… தண்டவாளந் தேடிற்று! ஆயிரம் விழிகள் அகலத் திறந்துபார்க்க ஈனனின் கரங்கள் எழுதிற்று மரணவேதம்!