Author Archives: Webadmin

எங்கே கவிதையெனக் கேட்போர்க்குக் காட்டுகிறேன். இங்கே கவிதையென எவரெவரோ கூவுகிறார். கடலாம் கவிதையிலே… அவரவர்கள் கண்டவையோ

எனக்கான எதனை நானும் படைத்துவிட்டேன்? எனது வாழ்வு என்விருப்பம் போன்றதில்லை. எனது இறந்தகாலம் என்ஆசை போலில்லை. எனது நிகழ்காலம்

எங்கள்மேல் காற்று எரிதணலை வீசிடுதே! எங்கள்மேல் மாரி அமிலமழை கொட்டிடுதே! எங்கள்மேல் வெய்யில் எரிதாராய்ச் சுட்டிடுதே! எங்கள்மேல் அலைகள்

துயரக் கயிறென்னைத் துவளவும் விடாமல் அயலோடு கட்டி அப்படியே பேர்ட்டுவிட கைகால் அசைக்க முடியாச் சிறைப்பிடிப்பில் செய்வ தறியாமல்

எங்கள் குயில்கள் இனிமௌனம் பூண்டிடுமோ? எங்கள் மயில்கள் இனியாட மறந்திடுமோ? ஆவேச மாக நிலமதிரப் பேசுகிற வுhய்கள் முணுமுணுக்க மட்டும் பழகிடுமோ?

அவனுடைய வீடு அதிர்ந்து நொருங்கிற்று. அவனுடைய தோட்டப் பயிர்கள் கருகிற்று. அவன்வளர்த்த பசுக்கள் அனைத்தும் கலைந்துபோச்சு. அவனினது நாய்க்குட்டி

மிகச்சிறிய வயதில் மிகப்பெரிதாய்த் தெரிந்தவீடு! அதிகம் புரியாது குழப்படி குறையாது ஓடித் திரிகையில் உயர்ந்த படிகளொடும் நீண்ட விறாந்தையொடும்

கனவோடு வந்தது கனவோடு போனது கவியாக வில்லை எதுவும். கவியான யாவுமே கனவிலும் கண்டிடா கதையாச்சு என்ன உலகம்? மனமென்னும் பூநிதம் மலர்ந்தாலும் சூழ்துயர்

நல்லவன்நான் என்றும் தீயவன்தான் என்றும் சொல்லுகிற சொல்…மெய்யைச் சொல்லுதென்று நான்ஏற்கேன்.! அவரவர்கள் தத்தம் அகத்தின் விருப்பு

மழைவிட்டு விடுமென்று மறுபடி அறிவிப்பு! மழைவிட்டு விடும்போலத் தானே ஒருவெளிப்பு! கடந்த சிலநாளாய்க் கறுத்த திசைகளிலே..

யாவர் எங்களைக் காத்திடும் காவலர்? யாவர் எங்களை மீட்டிடும் தூதுவர்? யாவர் எம்மில் கரிசனை கொண்டவர்? யாவர் எங்கள் சரிதம் நினைத்தவர்? யாவர் எங்கள் கருத்தைக் கணித்தவர்?

உயிர்பிரிந்து போன, மரணம் நடந்துவந்த, சிறுவழியாய் ரத்தம் வழிந்துகாய்ந்த ஒருகீற்று… வெறிச்சோடிப் போன தெருவழியே கிடக்குதிப்போ!

ஆகக் குறைந்தபட்சச் சாத்தியம் அனைத்துமே… சாவின்வாய் பட்டுச் சரிந்துகொண் டிருக்கின்ற கேவலமோ நெஞ்சிற் கொள்ளி செருகிடுது.

உனது பெருமூச்சு எனக்கிப்போ கேட்கவில்லை! உனது புலம்பல்கள் என்செவிக்கு எட்டவில்லை! உனது பசி,தாகம் உனது எதிர்பார்ப்பு,

வாயினிலே பூட்டிவைத்த வார்த்தை வீசும் ஆயுதத்தை நீ எப்போ துறந்து நிராயுத பாணியாவாய்? உன்னுடைய ஆயுதத்தை ஒரேயடியாய்த் துறப்பதிலே