Category Archives: கவிதைகள்

இன்னுமென்ன என்ன கொடுமைகள் கன்றாவி இங்கேநம் முன்காண உள்ளோம்? முழுவிருப்பி னோடு முனைந்தாண்டு சென்றவர்கள் போக… கிறுக்கர் புளுகர் திறமையற்றோர் இன்றெழுந்தார் எம்மை எடுத்தாள என்ன இழவிதுவோ? அறுவரை மன்றுக் கனுப்பிவைக்க நானூறு ஆர்வலர்கள் புறப்பட்டார்; ஏதேதோ பேசிப் பலதும் புசத்துகிறார். மறைகழன்றோர் மண்ணிலெதுஞ் செய்யா மதியர் மளமளென்று வறுகியூரை ஏய்த்து வளர்ந்தசிலர் வந்தார் தாம் … Continue reading →

விழலுக்கு இறைக்கின்ற நீராய்த் தானே வீழுது நம் வாக்குக்கள்; தேர்தல் என்னும் தொழிலுக்குப் புதிதாகப் பலபேர் வந்து சூழுரைத்துத் திரிகின்றார்.ஒன்றாய் அன்று புழங்கியவர் தங்களுக்குள் குத்துப் பட்டு புதிய புதிய கட்சி, சுயேட்சை, என்று விளையாட வருகின்றார்; கதிரை ஆசை விடவில்லை; மீள ஊரை ஏய்க்க வாறார்! ஒன்றுபட்டால் உண்டு வாழ்வு என்ப தற்கு ஒன்று … Continue reading →

சகோதரம் எனப் ‘போட்டாய்’. அயலான், உறவுகள், சகநட்பு, உனக்குத் தெரிந்த முகம், நினது சாதி, குலம், சமூகம், சமயம், நிறம், இனமும், தான் என்றும் வாக்கிட்டாய்.

எத்தனை முகங்கள் எங்கள் சுவர்களிலே? எத்தனை முகங்கள் புதிதாய்ச் சிரித்தபடி? எத்தனை முகங்கள் கைகூப்பி கைகாட்டி? எத்தனை முகங்கள்? இன்றுவரை நாமறியா

தேவர் துயரிடர்கள் தீய்க்கச் சிவன்விழியில் ஆறு பொறியாய் அவதரித்து – தாமரைகள் ஆறில் தவழ்ந்தே அறுமுகனாய் ஆனவனால் ஊறு தொலையும் உணர்.

‘A’ வந்து போனார் இருநாளின் முன்; இங்கே ‘B’ வந்தார் நேற்று; இன்றைக்குப் பின்னேரம் ‘C’ வந்து கூட்டம் போடுவதாய் அறிவிப்பு! இந்தமுறை… ஆங்கில இருபத்தா றெழுத்து தாண்டும்

வில்லங்கம் ஏதுமின்றி வெகு விமரிசையாக ‘நல்லூர்த் திருவிழா’ நடந்து முடிந்ததென நிம்மதிப் பெருமூச்சு நிறைகிறது!

என் வாழ்வில்; நாற்பத்தைந் தாண்டின்மேல்… யான் பிறந்த என்நல்லூர் மண்ணிருந்து ‘எனக்கு நினைவு என்று தெரியத் தொடங்கியதோ’ அன்றிருந்து… கண்டு சிலிர்த்துள்ளேன்…

காலனாக வந்து மண்ணில் வாழுகின்ற வைரவர். காவல் நின்று ஊரை வாழ்த்தும் ‘மண்டையோட்டு மாலையர்’. சூலம் வீசி தீ நுதல்களாலே தீமை தீய்ப்பவர். தொல்லை செய்யும் மாய மந்திரம் துரத்திச் சாய்ப்பவர்.

‘அலங்காரக் கந்தனுக்கு’ அனுதினமும்… விதவிதமாய் அலங்காரம்! வெவ்வேறு அழகு நிற மலரில் மாலை புனைந்து;’சாத்துப் படி’ வடிவாய்ச் சோடித்து;

நெஞ்சின் கவலையிடர் நீறவைத்து, நம்மனதின் சஞ்சலங்கள் சாய்த்து, தலைகோதி மெய்வருடித் தஞ்சமும் தந்து, தழுவிடுவான் நல்லூரான்!

அந்த இனியகாலம் அகன்று மறைந்துபோய் இன்று ‘இருபத்து நான்காண்டு’! ‘அது’ எங்கள் வாழ்வின் வசந்தகாலம். மனம் துள்ளிக் குதித்த காலம். கால் கையில் தளைகளற்று,

திரு நல் லையதன் திருநாள் களிலே திசைகள் அளந்து தினம் சுற் றிவரும் கருணைச் சுடரே! கதியற் றுழல்வோர் கவலை களைநீ களைவாய் களையாய்!

பன்னிரெண்டு கண்திறந்து பாவிகள் எங்களினை இன்றைக்குப் பாரைய்யா! என்றென்றும் பாருமையா! நெற்றிக்கண் நெருப்பிருந்து நிலைத்து , ‘மும் மல’ அசுரர் பற்றி எரியவைத்த பரம்பொருளே… இன்று நம்மில் தொற்றும் துயரெல்லாம் சுடு;

சூழ்ந்த பகற்திரவம் சொட்டுச் சொட்டாய் வடிய, சூழும் இராத்திரவம் துளித்துளியாய் வழிந்துவர, பொன்னந்தி கருக, மைம்மற் புகார் மூட, மென்குளிர்க் காற்றுவீசி மேனி