Category Archives: கவிதைகள்

தொடுவானம் தாண்டித் தொடர்ந்து விரிந்திருக்கு கடல்; சேற்று நாற்றம் கமழ் கரையில்…நின்றபடி பார்த்தேன்; அலைகளின் படையெடுப்பு… ‘போர் முடிந்து’

எதையெதையும் யாரும் எழுதிவிட்டுப் போகட்டும். எதையெதையும் யாரும் இயற்றிவிட்டுப் போகட்டும். எதையெதையும் யாரும் இசைத்துவிட்டுப் போகட்டும். எதையெதையும் யாரும் இயம்பிவிட்டுப் போகட்டும். எதையெதையும் யாரும் படைத்துவிட்டுப் போகட்டும். எதையெதையும் யாரும் வரைந்துவிட்டுப் போகட்டும்.

உலகாளும் சக்தி! உவமையிலாத் தாய்நீ! பலத்தோடே கல்வி பணமும் -தலைமுறைக்கு நல்கும் அரசி! நவராத்ரீ நாளில் தொல்லை துடை; தா துணை.

சொந்தம் யாவுமே வந்த போதிலும் துன்பம் நூறும் தொலையுமோ? சூழும் தீயிடர்… சொல்லும் வார்த்தையில் சோர்ந்து சாய்ந்து கருகுமோ? நொந்த மேனி, மனத்தின் காயம், நோய், நூல்கள் கட்ட மறையுமோ?

மந்த மாருதம் என்றுதான்…புயல் மாற இங்கு பணித்தவா! மர்மம் யாவும் அவிழ்ப்பவா! எங்கள் வாழ்வை நாளும் வனைபவா! பந்த பாசம் வளர்ப்பவா! செய்த பாவம் போக்கத் துவைப்பவா!

கவிதை எழுத வரிகள் நனவில் கனவில் மனதில் தருவோனே. கருணை பொழியும் விழியின் வழியில் கருமம் நிகழ அருள்வோனே. புவியில் எனது பொருளும் பொலிய புதுமை நிதமும் சொரிவோனே.

நெஞ்சிலே மகிழ்வு பொங்க, நினைவு பின் சென்று கொஞ்ச, தஞ்சமென் றன்று ஆசான் தாழிலென் கவிதை ஆசைப் பஞ்சினை வைத்தேன்…தீயைப் பற்றிடச் செய்த…’ச.வே

நெஞ்சிலே நிதம் சஞ்சலம் எழ நிம்மதி… மனம் கேட்டதே! நீசமே தரும் வெவ்விதி…எனை நித்தம் சிப்பிலி ஆட்டுதே! அஞ்சல் என்றெனை ஆதரித் திட ஆருமில்லை அயலிலே!

இரவினது கர்ப்பத்தில் இருந்து கிழக்கினிலே பிறக்கும் பகல் வளர்ந்து கணமும் பெரிதாகி அந்தியிலே மூப்படைந்து அடுத்த சில நொடியில்

மூண்டு வயிற்றில் முளாசிடுது பசிநெருப்பு. காங்கை அதாற்கிளம்ப காய்ந்துலரும் வாய், நாவு. வயிற்றினது ஏக்கம் “வருமா அமுதம்” என்று இருக்கையிலே…

எங்கு சென்று நம் வாழ்வை உயர்த்துவோம்? எங்கு சென்று நாம் நிம்மதி காணுவோம்? எங்கிருந்து எம் மகுடம் கொணருவோம்? எங்கிருந்து எம் பெருமையை நாட்டுவோம்? எங்கிருந்து யாம் விட்ட புகழ்க்கொடி எடுத்து ஏற்றுவோம்? “எங்கெம் தனித்துவம்”

தேரன்றேதீர்த்தமும்ஆடி… ‘அழித்தலெனும்’ ஆக்ரோஷவெம்மைஅடக்கி… ‘அருளலென’ மாரிமழைதூவி… மண்ணும்மனங்களதும்

வேரிலேவெந்நீர்வீழ்ந்து விருட்சமேபாறும்முன்…’பன் ஈர்கரம்’ நன்னீர்ஊற்றும்! இந்திரலோகம்போல்எம் ஊர்தெருமாறும்! பக்தி ஊற்றுகள்பெருகும்! நல்லைத்

குன்றா அழகில் கொலுவீற்று; எங்களுக்கு என்றும் உயிர்மூச்சாய் இருந்து; பிறருக்கு முன்னுதா ரணமாய் முகிழ்ந்து; உலகிற்கெம்

ஒன்றாயே அனைவர்க்கும் விடிகின்றது -ஏனோ ஒருவர்க்கு ஒருதுன்பம் படிகின்றது. நன்றாக வரும் என்று மனம் நம்புது -ஆனால் நரகம் தான் பலநேரம் நமை வீழ்த்துது. கன்றாக மனம் துள்ளிப் பலநாளது -ஆச்சு. கவலைகள் விடைகொள்ளத் தயங்கின்றது.