Category Archives: கவிதைகள்

நீ எல்லாம் பார்த்துக் கொள்ளு! நீ வரும் தடைகள் போக்கு! நீ எது சரியோ… செய்து நிம்மதி அயலில் ஊற்று! நீ… வேலால்…தொற்றி மாய்க்கும் நிட்டூரம் வீழ்த்து! கண்முன்

நாளை என்ன நடந்திடும் என்பதை நானும் அறியேன்…நீயும் அறிந்திடாய்! சூழும் என்ன வகையில் துயர் என தொடர்பில் நிற்பவர் கூடத் தெரிந்திடார்! வாழ்வின் பயணங்கள் நீளுமோ? நிற்குமோ? மனதில் ஏக்கங்கள் சேருமோ? தீருமோ?

தடுப்பு அணைகளினைத் தம் இஷ்டம் போல் அடித்து உடைத்துப் பெருக்கெடுக்கும் ஊரெல்லாம் தொற்றாறு! எங்கள் திசைகளின் இண்டிடுக்கு மூலை முடுக்கு

சமூகம் ஒரு திமிர்க்குதிரை…வேகம் கொண்டு தடைமீறிக் கட்டறுத்துப் புயலாய் மாறச் சமயம் பார்த்திருக்கு(ம்) நெடுங் குதிரை…ஊரைச் சாய்க்க அஞ்சா பெரு முரட்டுக் குதிரை…இந்தச் சமூகமெனும் குதிரையினை அடக்கி ஆள, சரியான வழி ஓட்ட, பயனைக் கொள்ள,

வெண்மையைப் பசுமை கருமையாய் மாற்றுகிற விந்தை அறிவீரா? வேறொன்றும் இல்லையப்பா… வெள்ளொளியை உறுஞ்சும் பசும் இலைகள் நிழலென்று

உனது நிழல் மட்டும் எனது இடர்த்தீயை உருவி அணைத்தோட்டுமாம் -திசை உலவும் திருப்பாதம், அபய கரம், நேத்ரம், உதவி அருள் ஊட்டுமாம். நனவில் அலைத்தாலும் கனவில் வழிசொல்லி நலிவுகளைப் போக்குமாம் -அற

பாதாதி கேசமும் கேசாதி பாதமும் பாடிடப் புலவருண்டு. பாலான வேகமும் பருவத்தின் தாகமும் பாவாக்க கவிஞர் உண்டு. போதையை போத்தலை புணர்வினைப் பாடவும் ‘புதுக் கவிராயர்’ உண்டு.

ஆயிரம் வருடங்கள் யாருமே வாழ்ந்ததில்லை! வாழும் சிலநாளில் மனிதமோங்க வாழ்வதில்லை! வாழ்வு மிகச்சிறிது. மணித்துளியிற் கணக்கிட்டால் இவ்வளவா வாழ்வு ? என எழும்பும்

திருமறைக் கலா மன்றம் எனும் பெரும் தேவ கலையகம் தன்னின் ‘பிதாமகர்’. ஒரு அரை நூற்றாண்டாய்க் கலைப்பணி உலகம் முற்றும் புரிந்த அருளாளர். அரங்கக் கலை, கூத்து, நாடகம் என்பதன் அன்பர்; கலைஞர், ஆழ்ந்த இரசிகர்,ஆம்

சீதளக் காற்று செந்தமிழ் பாட தேனிசை வார்த்திடும் குழலும், சிந்ததன் சந்தம் சிந்திடும் தவிலும், செவியூடு உயிரினைக் கழுவும்! நாதமும் இலயமும் நம்முடல் தழுவும் நரம்பிலே அமுதமே பரவும்!

வெற்றிடங்கள் ஏதும் வியனுலகில், இயற்கையதில், சற்றும் வராதென்று சாற்றும் ‘நரன் விஞ்ஞானம்’. வெற்றிடம்…வளி,நீரில் விறுக்கென்று ஏற்பட்டால்

ஆயிரம் ஆயிரம் வண்டி இரைச்சல்கள், அலறும் ‘ஹோண்கள்’ அதிர் ‘ஒலி பெருக்கிகள்’, கூவும் சந்தைக் கூச்சல் குழப்பங்கள், கோஷம் பிளிறும் ஊர்வலக் கூட்டங்கள், ஆலை இயந்திர இடிகள் முழக்கங்கள், அடக்கி விழுங்குது…குயில்களின் கூவலை!

மாற்றமென்ற ஒன்றுமட்டும் மாறிடாது பூமியில் மாறிக்கொண் டிருத்தல்தானே கூர்ப்பின் வேர் இயற்கையில் தோற்றம் மாறும் சொல் செயல் தொடர்ந்து மாறும் வேளையில் தொன்மையும் தனித்துவமும் சிதையுமே எம் சூழலில். பழமையும் கழிந்து சென்று புதுமை பூத்து வந்திடும். பருவம் மாற புதிய புதிய பதில்கள் தேடும் கேள்வியும்.

காரிருள் சூழ்ந்து கறுத்துக் கிடக்கிரவு! ஆழ்ந்த அமைதியுள்ளும் அசைந்தூரும் அச்சம் ஐயம். வீசுகிற காற்றினிலும் விளக்க ஏலா ஓர்பதற்றம். காரிருளுள் வேட்டையாட, சாமத்தில் இரைகளினைத்

எங்கிருந்தோ வந்தான். எவர் விழிக்கும் தெரியான். எங்கு எதால் எப்போ எமைச்சேர்வான் எனச்சொல்லான். ஏழை பணக்காரன், தாழ்ந்தோன் உயர்ந்த மகன்,