Category Archives: கவிதைகள்

வேளை நெருங்கிடணும் –விடிவொன்று வென்று வரவேணும் –வெறும் பாழைச் சுமந்த நிலம் –பச்சைசாத்தி பலனைப் பெறவேணும் –இன்று வாளைச் சுழற்றுபவர் –அகன்றவர் வாலும் அறவேணும் –நாங்கள் ஊழை ஜெயித்தவர்கள் –எனப்பிற ஊர்கள் சொ(ல்)ல வேணும் !

யாருக்கு இங்கே எதைப்பற்றி கவலையுண்டு? யாரெவர்க்கு மனிதத்தைப் பற்றி அக்கறையுண்டு? தாமுண்டு, தம்பாடு உண்டு, தொழில் உழைப்பு சோறுண்டு, என்பதன்றி யார்க்குச் சுரணையுண்டு?

துளிகளை ஊசிகளாய் ஆக்கி தொடுகைமுறை சிகிச்சை ‘அக்குபஞ்சர்’ செய்கிறது தூறல் மழை! அண்ணாந்து பார்த்தேன்; பெண்மை முகிற் கைகளினால் எண்ணற்ற துளிகள் அள்ளி என் முகத்தில் நீர்க்கோலம் வரைகிறது;

விந்தைகள் ஆயிரம் செய்து விளைந்த நம் வீரத்தை யார் மறந்தார்கள்? –அதன் வேரினை யார் அறுத்தார்கள்? –வெறுஞ் சந்தையாய் மாறி உழலும் நிலத்திலார் தங்கம் விளைத்திடுவார்கள்? –இந்தத் தப்பைத் திருத்துவ தார் கொல்?

கனவெல்லாம் கலைகின்ற காலம் ஆச்சு! கண்களின் முன் நனவின் சாயம் வெளுத்துப் போச்சு! சனிமாற்றம் நிரந்தரமாய்த் துயர் தந்தாச்சு! சபை சந்தியில் மானம்…. வேண்டும் ஏச்சு! முனிப்பயங்கள் அற்று சடலங்கள் இல்லா முற்றத்தில் நடைப்பிணமாய்த் தொடரும் வாழ்வு! தனித்தவிலே அடிக்கின்றோம் எங்கும்; சேர்ந்து தனித்தாழத் தடுக்கிறது பிரிவின் வீச்சு!

நெஞ்சைக் கரைக்கும் நிஜக்கலைகள் யாவும் நினதருளால் விஞ்சிக் குவிந்தன விண்வரையும்…நாங்கள் வியந்தவற்றை பஞ்சாக்கி வாழ்வின் பழிதுடைக்கப் பாவித்தோம் பாரடி நின் கஞ்சமலர்ப் பாதம் கதியாம் சகல கலாவல்லியே !

வல்லமைகள் கோடி வரமாய்த் தரும்சக்தி தொல்லை துயர்கள் துடைப்பாளாம் –“இல்லை எவரு” மென அஞ்சாதே! ஈடில்லா அன்னை அவளே துணையாம் அணை!

சூரியன் ஒன்றுதான் . அதன் குணங்கள் என்றும் ஒன்றே! சூரியனின் செயற்பாட்டில் துளியும் வேறு பாடில்லை. சூரியனின் வரவு மறைவில் ஏதும் மாற்றமில்லை!

நல்லூரின் நாதன், நமைஇயக்கும் ஞானசக்தி வல்லோன், நினைத்த வரம் தருவோன் –எல்லோரும் ஏற்கும் எழில்நிபுணன், ஈடில் அருள்மழையோன் காற்று நிலம்அவன்தீ காண்!

நல்லூர் கொடியேறின் நாடொளிரும். தீர்த்தமாடி எல்லா முகமும் எழில் சாத்தும். காஞ்சிபுரம் மாறுகரை வேட்டியுடன் நகைநட்டும் படையெடுக்கும். கோவிலடி மின்னிக் கொலுவிருக்க

தவிர்க்க முடியாத சக்தியாய் அரசியலில் தவிர்க்க முடியாத சாதனையாய் வரலாற்றில் இருந்தவரைக் கூட இன்று தவிர்த்துவிட்டு அரசியல் நகர்வதுதான் அரசியல் புரிகிறதா?

மரணத்தை விடவுமோர் மாபெரிய தீர்ப்பேது? மரணத்தில் ஒருவர் மரணத்தில் அவர் தவறைச் சுட்டி அவர்புகழைத் தூற்றி இழிவு செய்தும், சற்றுமே நாகரிகம் இல்லாமல் சபைகூட்டி

மனிதர்கள் வாழ்கிறார்கள் மனிதத் தன்மை வாழ்கிறதா அவர்களிடை? பிறந்தோ ரெல்லாம் “புனிதர்கள் தாம்” என்று புசத்திக் கொண்டு பொல்லாங்கே புரிகின்றார் மற்ற வர்க்கு! இனம் சாதி மதம் என்றும் தங்க ளுக்குள் இவன் சிறியோன் அவன் பெரியோன் என்றும் கொண்டு மனங்களில் பேய் வளர்த்து; வெளியே தேவ வகையென்று வாழ்பவரே அநேகர் இன்று!

பிரச்சனைத் தெருநாய் பெரிதாய்க் குலைத்துத் துரத்தும் தினம்; நாமும் துணுக்குற்று அது கலைக்க… மருண்டு, இதயம் படபடக்கவே மாய்ந்து, பயந்தோடக் கண்டால்….

“ஈழத் தமிழரின் ஈடில் அடையாளம் யாழின் தமிழ்சைவ யௌவனமும் –யாதென்றால் நல்லூர் பெருவிழாவாம்”…நாடுரைக்கும்! அவ்விழாவின் எல்லைக் குவமைவேறு ஏது?