Category Archives: கவிதைகள்

காற்றின் இழைகளைத் தென்னோலையாய் எண்ணி நேற்றிருந்து கிடுகு பின்னிக் கொண்டிருந்த அந்த இரு தும்பிகளும் அசராமல் இன்றைக்கும்

உனக்கு… எந்தன் கவிபிடிக்க வில்லை என்றாய். உன்கணிப்பில்… என்கவிதை மட்டம் என்றாய். உனக்கு…எந்தன் கவிவடிவம் தூரம் சொன்னாய். உனக்கு… எந்தன் கவிக்கொள்கை கசக்கும் என்றாய். உனக்கு… எந்தன் கவிப்பொருளோ “குப்பை” என்றாய்.

நீதொழுத கைகளுக்குள் நின்றதொரு கூர்வாள்! நீசிரித்த சிரிப்புள்ளே ஒளிர்ந்ததொரு தீயஎண்ணம்! நீபார்த்த பார்வைக்குள் நிழலாடும் பகைமைத்தீ! நீஅழுத கண்ணீரில்

நீதி நிஜமாய் உதிக்காத காலையில், நியாயம் நம்மை நெருங்காத வேளையில், சோகம் யாவும் வடியாப் பொழுதில், நம் சோதரர் துயர் முடியாக் கணத்தில், எம் வீடு-பேறும் விளங்கா நிலையில், ஊர் விதி; எதிர்காலம் புரியாக் களத்தில், ‘தை

நீல நிற, தெளிந்த வானோர் நெடுங்கடலாம்! கோல முகில்கள் அதில் அலைகளாய்க் குமுறும். வானத்தில் பட்டங்கள் வாலசைத்து மீன்களென…

உண்மைகளைச் சொல்கின்றோம் உண்மைகளாய் எனச்சொன்னார்! உண்மைகள் உறங்கியபின், உண்மைகள் அடங்கியபின், உண்மைமௌனித்த தன்பின்,

மழையோர் மிகப்பெரிய வீணை..அதன் நீர்த்தந்தி தனைக்காற்று மேதை தனித்துவமாய் மீட்டிவிட எத்தனை இனியஇசை எழுகிறது? முகில்களெல்லாம்

நாளை என்ன கவிதைகளை நான் எழுதப்போகிறேன்? ஏதும் அறியேன். நாளையா? மறுநாளா? தேடி வரும் கனவாய் சேரும்..கவி? அறியேன்! எண்ணத்தில் அலையடிக்கும் எந்தெந்தச் சொற்துளிகள்

பச்சை மலையின் ருசியைப் பகர்கிறது பொச்சடித்து நானும் சுவைத்த சுடுதேனீர்! கடலின் ருசிதன்னைக் காட்டி மணக்கிறது சுடச்சுடச் சொதிபொரிய லுடனிணைந்த மீன்குழம்பு!

ஞானநதி இயல்பாய்ச் சுரக்கும் மடி. பாணன் யாழ் மீட்டிப் பெற்ற நகரின் தலைமைஊர். யாழ்ப்பாணத் தமிழின், சைவத்தின், பண்பாட்டின்,

(30.10.1995 நிகழ்ந்த வரலாறு காணாத ‘வலிகாம இடம்பெயர்வைத்’ தொடர்ந்து இடம்பெயர்ந்து பளையில் இருந்தபோது 02.01.1996 அன்று எழுதியது) அம்மா தமிழ்த்தாயே! அகிலத்தின் எழிலரசி! பம்மாத்தால் அன்றிப் படைப்பலத்தால் ஆண்டவளே! முச்சங்கம் கண்டும். மூப்புநரை காணாது தற்சமயம் கூட தளிர்த்தொளிரும் நித்திலமே!

ஒவ்வொரு மனிதருள்ளும் ஒருகோடி ஆசைகள்! ஓவ்வொரு மனதினுள்ளும் பலகோடி ஏக்கங்கள்! ஆசைகள் திரண்டு காற்றாய் அடித்தலைக்க, ஏக்கங்கள் சேர்ந்து சூறைகளாய் விரட்டப், போகும் சருகுகளாய்

காசே கடவுளென்று நேற்றக் கணம்மட்டும் போற்றிப் புகழ்ந்தீர்! அது வெறும் கடதாசிக் குப்பையென அதனின் ‘பெறுமதி உயிர்ப்புதனை’

‘தமிழ்மாறன்’ அவனின் தவப்பெயர். பெயர்க்கேற்ப ‘தமிழ்-மாறன்’ தானவனாம்… தமிழ்நிலத்தைக் காதலித்தோன். அமிழ்தை விடஇனியன்.

அழுக்கை மிதித்தது செருப்பு… நீரூற்றிக் கழுவினேன்: புதிதைப்போல் கலக்கிற்று அது! நேற்று அழுக்காச்சு உடுப்பு… அலம்பித் துவைத்துவிட அழுக்கறுத்து வெண்மை பளீரிட்டது அது! இன்று அழுக்காச்சு உடம்பு… அருவருப்பை மறந்துநன்றாய் முழுகிக் குளித்தேன்: முழுதும் புனிதமாச்சு! அழுக்காகும் மனது அனுதினமும்… என்செய்து அழுக்கறுத்து தூயதாக்கு வேனோ? அறியாது அழுக்கேறி… வழிதேடி… அலைகிறது என்மனது!