Category Archives: கவிதைகள்

நூலிழுக்க ஆடுகிற பொம்மைகள்நாம்! விதியென்னும் நூலிழுக்க ஆடுகிற பொம்மைகள்தாம்! நூலிழுத்து ஆட்டுபவன் யாரறியோம்.

கண்களை எழுது கோலாய் இதயத்தைத் தாளாய்க் கொண்டும் மின்னலுன் மேனி முற்றும் எழுதியே பார்த்துத் தோற்றேன்! உன்னெழில்… நீளம் ஆழம்

பிறைநிலாச் சீப்பால் கரிய இராக் கூந்தலைத் தலைவாரி அங்கே ஒளிந்தசையும் விண்மீனாம் பேன்களினைப் பார்க்கிறாளா

இந்தப்பிஞ்சு எப்பாவந்தான் செய்தது? இந்தப்பிஞ்சு எப் பழியைப் புரிந்தது? இந்த மொட்டு ஏன் பூக்கா துதிர்ந்தது? இந்தச் செல்வமேன் இப்படி ஆனது? எந்திரம் என மாறிய மானுடம்…

கவிதை எழுதக் கனிந்த தொருபொழுது! செவி…யுத்தக் கூச்சல் மறந்து பலஆண்டு! உனக்கு விலைபேசி, ஏகாந்தத் தனிமைக்காய் உனக்கோர் உல்லாச விடுதி தனைவழங்கி,

நிமிர்ந்திட வேண்டும். ஞானம் நேர்மையை வளர்க்க வேண்டும். எமதிடர் நிலைமைக் குள்ளே இருந்து நாம் புதைந்து தீயாய்ச் சமைந்துமே சுடர்ந்து … நாளைச்

எல்லை திசைகளற்றுக் கிடக்கிறது இந்த வெளி! எல்லை திசைகளற்று இரைகிறது இவ் ஆழி! எல்லை திசைகளற்று பரந்திருக்கும் ஆகாயம்! எல்லை திசைகள் எங்கே

வேகம் விவேகமில்லை சொல்வேன் அடிக்கடி நான்; போவாய் என்முன் தயங்கிப் பின் புயலாகி! அப்படி நீயுமோர் அதிவேகத் தீப்புரவி! இன்று கடந்தேன்…

வெப்ப அனலில் வெடித்து நிலம்சிதைந்து எப்படியோ புழுதி உதிர்ந்து எழுந்ததூசு மண்டலங் கிளம்பி…சூரியனை மறைத்தவனைத் தும்மவைக்க…

நான்புளங்கும் முற்றத்தில் நானறியா தொருகூடு. யார்தான் அனுமதித்தார்? தம்பாட்டிற் குளவிகள் துளிகளாற் கடல்செய்த மாதிரி அமைத்தததை! பிழைத்துமே போகட்டும் எனவிட்டால்

எம்மை வாட்டிய துயர இரா போகுது. எழுந்த விடிவெள்ளி தொலைவில் மினுங்குது. கும்மிருட்டின் கொடுமை குறையுது. கூவி ஊர்ச்சேவல்… “விடியு” மென் றார்க்குது. விம்மி அழுத துயரக் கனவுகள்

மலையில் அருவியென மதநீரோ யானையதன் கூர்விழியில் இருந்து கொட்டிக்கொண் டிருக்கிறது! மலைமுகட்டில் இரண்டு சிறகு முளைத்ததென

அமுத விழிகளிலே ஆறுகள் பெருகினவாம். கிளைத்திட்ட ஆறுகள் சேர்ந்து கடலாயிற்று. இதயங்கள் குமுறின எரிமலைக ளாக. குரல்கள் வெடித்தன இடிஇடித்தாற் போல.

சூரியன் இருந்து சுடர்ந்து அரசாளத் தோன்றிய பகலாய் ஒளிர்ந்தது பெருவாழ்வு! சூரியன் மறைய, நிலவும் தொலைந்துபோன

பறவையிட்ட எச்சத்தில் புதைந்திருந்த விதையொன்று திறந்த, காய்ந்த மண்ணைமீண்டும் சேர்கிறது. பழமொன்றுள் கனிந்த விதை…பறவைக் குடல்வழியே செமிக்காமல்