Category Archives: கவிதைகள்

உங்களை நாங்கள் தெரிந்துமேடை ஏற்றியது… உங்களை உயர்த்தி நாம் தொடர்ந்து தாழுவது… எங்களை நீர் வாழவைக்க: நீர் மட்டும் வாழஅல்ல!

‘வினை விதைத்தவன் வினையை அறுக்கிறான். தினை விதைத்தவன் தினையை அறுக்கிறான்.’ எனப் புளங்கிடும் வரிகளென் நெஞ்சிலே ஈட்டி வீசின, இன்றும் தொடர்ச்சியாய் வினை அறுக்கிறோம், இருண்ட விடியலை

நெஞ்சிலே நின்று நித்தமும் ஆடிய நினைவுப் பூவெலாம் வாடி உதிருமா? கொஞ்ச நஞ்சமாபட்ட இடர்? தினம் கொள்கை காக்கச் சுமந்த சிலுவைகள் நஞ்சுதின்று… இலட்சியம் வாழ்விக்க

கால நதியின் தீரங்களில் எல்லாம் நினைவுப் புரவிகள் நின்றுநீர் அருந்தி பிடர்மயிர் சிலிர்க்க மீண்டும் எழுந்து நடைபயிலும்!

கைகள் கட்டிய காலமும் போனது. கனவில் வாழ்ந்த கற் காலமும் போனது. பொய்யாய் வாழ்ந்திட்ட காலமும் போனது. போரால் வெந்ததீக் காலமும் போனது. ஐயத்தோடு அலைந்து அடிமையாய்

தீயினிலே இட்ட மெழுகாய் திகுதிகென்று சீறி உருகி எரிந்து தீக்கு உணவாகிப் போகின்றேன்.. மேனி புகைந்து; நின்பார்வை

தும்மல் வருமாப்போல் தோன்றி இப்போ துப்புரவாய் மறைகிறது… நீயும் இப்போ என்னைநினைத் திருப்பாயே என்றிருந்தேன்! நினைக்கவில்லை… எனப்புரிந்து தவிக்கும் நெஞ்சு! தும்மவேண்டும் போல் உழையும் மூக்கு… நீயும்

அன்புப்பூ வைத்தேன் அகத்தால் நான் நின்மேலே! அன்புவைத்த என்மேல் அன்பு வைக்க மாட்டாமல் அம்புவைத்தாய்;

நிசப்த வெளியொன்றாய்க் காலமும் நீள்கிறது! வசந்தங்கள் மட்டும் வருவதல்ல இவ்வெளியில்! கோடையும் மாரியும் குளிரும் இலை உதிர்வுகளும்,

மாற்றங்கள் கொள்ள வேண்டும் மனதை ஓர் முகப்படுத்தி ஆற்றிலே நீர்போல் உள்ளம் அலைவதை நிறுத்திப் பாயும் காற்றென எண்ணம் ஆடிக்

நிலவில் வசிக்கின்ற பாட்டி விளக்கணைத்து உறங்கப்போய் விட்ட அமாவாசைப் பின்னிரவு! மின்மினி ஒளியோ தீக்குச்சி உரசலொன்றோ விண்மீனின் மினுமிப்போ இல்லாத

இந்த விடிகாலை இருள்விலகாப் பனிப்பொழுதில் சிந்தை குளிர சிந்தனை வலைவிரித்து கவிதைக் கனவுகளைக் கைப்பற்றக் காத்துள்ளேன்!

சித்திரைச் சிறுமாரி தேன்தூவி வானத்தைச் சுற்றியுள்ள சூழலை ஜலக்கிரீடை செய்தகல கழுவித் துடைத்த கண்ணாடிபோல் இந்த

நாடிநாளம் என்ற.. சென்றுவரும் தண்டவாளம் மீதுதொடர்ந்தோடும் இரயில்களாய் குருதியூற்று ஓடிக்கொண் டிருக்கிறது.

‘பிழை’ என்ற குறியீட்டை இடுகின்ற நாளின்று! அவரவர்க்குப் பிடித்தவர்க்குப் புள்ளடிப் பிழையிட்டு அவரவரை நமக்குநாம் எஜமானர் ஆக்கிடலாம்! எஜமானை ஆக்கியவர்