Category Archives: கவிதைகள்

கால்கள் நடந்துளன! நான்நினைத்த திசையெங்கும் கால்கள் நடந்தனவா? ‘இல்லை’ என்றே கருதுகிறேன். கால்நடக்கும் பாதை

நனவாக முடியாக் கனவுகளைக் கண்டுகண்டு அணுகும் புதிய மகிழ்வு எனஇருந்தோம். கனவு கனவாய் மனத்திரையில் ஓடிற்று. கனவு மனதுக்கு நிம்மதியைக் காட்டிற்று.

துயரத்தை எனக்குத் துணையாய் இருத்திவிட்டென் நிம்மதியைக் கொண்டு நீஎங்கே சென்றுவிட்டாய்? துயரஞ் சுமந்து

கடலாக மாறிக் கிடக்கிறது கோவிலடி! அலையலையாய் வந்து அடிக்கிறது சனவெள்ளம்! ஆழும் அரசர்முதல் அடிமட்ட ஏழைவரை அங்க வஸ்திரம் அகற்றிப்

காலமெனும் காற்றில் அடிபட்டுதிர்ந்து வீழ்ந்து, வெய்யிலிலும் மழையினிலும் வெந்து குளிர்ந்திருந்து, இன்று நிறமிழந்து,

அவர்கள் கதைப்பதற்கு அருகினிலே யாருமில்லை! சுவர்களுடன் கதைக்கிறார்கள், சிலநேரம் காற்றோடும் சிலநேரம் வானேடும் சிலநேரம் தம்மைப்போல் அனாதையாய் அலைகின்ற

அசைவற்று ஆழ்ந்து உறங்கும் மனிதனைப்போல் உறைந்து கிடக்கிறது இருட்டு சரிந்துவிழும் குவளைநீர் போலப் பரவும் குளிர்…,நிஷ்டை முனிவரின் புன்னகையாய்

பெரிய மிகப்பெரிய யானைகள் பசியாறும் வயலாச்சு எங்கள் வயல் இந்த வயலிடையே வசிக்கும் எலிகள்நாம்… இந்த வயலைநம்பி

கனவுக் கனிநூறு கய்த்துக் குலுங்குகிற மனமரமோ இன்று இலையுதிர்த்துக் கனிகளற்று வெறும் எலும்புக்கிளைகள் விண்ணளைய நின்றிருக்கு.

விடிந்தும் விடியாத பனிமூட்டம் விலகாத குளிரின் வருடல் குறையாப் புதுக்காலை. இரவின் மழையீரம் நிலத்தை இழக்கிற்று.

நேற்றிருந்தேன் அந்த நிலத்தில் தழுவவந்த காற்றழைந்தேன் நெஞசம் களிகூர வாயெடத்துப் பாட்டுப் படித்துப் பரவசித்துத்

புத்தாண்டுப் பூவொன்று புதிதாக இவ்விரவின் நித்திரைக்குள்…நடுச்சாமம் கடந்திட்ட இந்நொடியில்… பூத்தது மணம்பரப்பி!

துன்பம் நீக்கும் சுதந்திரப் பேரிகை தொலைந்து போனது எங்கெனக் கண்டியா? நின்று…தட்டியே கேட்டவர் நீறினார் நிழலும் மாய்ந்தது ஏனெனக் கேட்டியா? இன்பம் என்னும் எலும்பினை நக்கி நீ

என்னுடைய கவிதைகளை ஏன்எதற்கென் றறியாது இன்றும் படைத்தபடி இருக்கின்றேன்! என்கவிதை என்தனித் துவங்கொண்டு,

கைவிட்டுச் சென்றது காலம் நம்பவைத்துக் கைவிட்டு நடுக்கடலில் காலை இடறிவிட்டு பைய நகர்ந்ததது ஓட்டைப் படகினிலே…