Category Archives: கவிதைகள்

வார்த்தைகளில் நம்பிக்கை வரண்டு தொலைக்கிறதே! பார்வையிலும் நம்பிக்கை படுத்து கிடக்கிறதே! நேசிப்பில் நம்பிக்கை நிறையோ குறைகிறதே! கோவில் மணியோசை…

காற்று அறியும் கனகதைகள். கண்கண்ட சாட்சியாய் நின்று மலைத்துத் தளம்பியோய்ந்த ஆழக்கடலும் அறியும் பலவிடயம். காலடியில் வெள்ளைக் கம்பளமாய்

காலமும் ஏதும் பலனை எதிர்பார்த்தா யாரையும் தூக்கிப் புகழ்க்கொப்பில் ஏற்றிவிடும்? காலம் தனது சொந்த நலனுக்கு ஏற்றாற்போற் தானா

காலம் பிழைத்தால்நாம் போடும் கணக்கெல்லாம் வீணாய்த் தவறாய் வில்லங்க மாகத்தான் போகும் இதைநாம் புரிந்துள்ளோம். என்றாலும்

எங்கள் கனவுகளை எங்கள் மகிழ்ச்சிகளை எங்களது என்று எஞ்சிய எம் புன்னகையை எங்களது சேமிப்பை எங்கள் கவிவரியை

நிமிர்ந்துதான் நின்றிருந்தாள் நிலத்தில் தமிழரசி! அமைதியும் போரும் அவளை அலைக்கழித்த பொழுதும் சவாலையெல்லாம் புன்னகையால் சாய்த்து…இரு

செய்வதெல்லாம் சரியென்று நினைத்தே…நானும் செல்கின்றேன் என்வழியில்! பிழைதான் என்று எய்யுமெவர் முறைப்பாட்டு அம்பும் வீழ என்கருத்தை வலுப்படுத்தித் தான்யான் போறேன்.

காமம் என்ற கறுப்புக் குதிரையோ கட்டி அடக்க முடியாது துள்ளிடும் சாமம் காலை மதியம் ஏன் மாலையும் தலை நிமிர்த்தி முறுகித் திரிந்திடும். வேகம் கொள்ளும்.. எவ்வேளையும் பாய்ந்துமே

இப்படி இப்படித்தான் பொழுதைக் கழிப்பமென்றால்.. எப்படி எப்படியோ பொழுது கரைந்துபோச்சு. இப்படி இப்படியோர்

உன்அவல முறையீடென் உளத்திலின்றும் கேட்கிறது. ‘சுற்றிவர நெருப்பு சுழன்று வளைத்தயலில் பற்றிப் படர்கிறது, பஸ்பமாக்க வருகிறது…

எங்கேயோ உலகம் போய்க்கொண் டிருக்கிறதே இங்கே இருக்கிறேனே நான் மனது நடுங்கிடது. உயிருக்கு..மூச்சு உணவுக்கு அடுத்தபடி பணமும் வசதியும் பகட்டுமே

அங்கங் கிருந்தவைகள் அனைத்தும் சிதறிடுது. திறப்பும் மணிக்கூடும் மூலைக்குள் ஒளிந்திடுது. ஏதேதோ இலக்கம் அடித்து மீண்டும்மீண்டும்

ஆகாயத்தில் வீடு அழகழகாய்க் கட்டிவைத்தேன். யாரெவரும் கண்டால் அதிசயிக்கும் படி..வடிவம். எந்தனது எண்ணத்தைக் குழைத்தடித்த சுவர்வர்ணம். எந்தனது கற்பனையின்

துயரில் அலைக்கழியும், துரதிஷ்டத்தில் நொந்திருக்கும் வாழ்வொன்றா வாய்த்தது? வசந்தம் இலையுதிரும் காலமென ஆச்சு!

நினைத்ததைச் செய்ய வல்ல அதிகாரம் உனக்கு இருப்பதனால் உன்விருப்பம் எல்லாமும் ஈடேற்றிக் கொண்டுள்ளாய்! ‘இதைச்செய்வேன்’ எனமனது