Category Archives: கவிதைகள்

கால்கள் நடந்துளன! நான்நினைத்த திசையெங்கும் கால்கள் நடந்தனவா? ‘இல்லை’ என்றே கருதுகிறேன். கால்நடக்கும் பாதை

கனவுகளில் வந்து கவிதைகளைத் தந்து கவிஞனென என்னை மாற்றும், கருணை நிறைசக்தி கடவுள் நிகர்சக்தி கவின் எனில் என்றும் சேர்க்கும். மனதில் தடுமாற்றம் வரவும் தடுத்தாண்டு

அடுப்படிப் பூனiபோல் ஆனந்த சயனத்தில் கிடந்தேன் சுருண்டுளூ தொட்டு எனைக்கிள்ளி எழுப்பிற்று… தூறற் தூதுவிட்டு நடுநிசியில்

கண்டகண்ட கால்நடைகள் கடப்பில்லா வேலிதாண்டி நின்று அனாயசமாய் நினைத்தபடி எதையெதையும் மேய்கின்ற மேய்ச்சல் தரவையாச்சா நமதுநிலம்?

காற்றும் பலசமயம் களவாடப் படுகிறது. காற்றினிலே அன்னிய மொழியும் அதன்மதமும் எங்கள் குரல்களையும் மேவி ஒலிக்கையிலே

எங்கே இடறலாம் எனறெங்கள் கால்களையே எங்கோ இருந்தபடி பார்த்துளன சிலகண்கள். எப்போதெம் கைநழுவிக் கையெழுத்துப் போடுமென்று

நண்பனாய் உன்னை நானேற்கத் தயாரப்பா! நண்பனாய் என்னை நீஏற்கத் தயாராசொல்? நட்புக்கு ‘நான்பெரியோன்’ என்றநிலை தேவையில்லை.

நாமோர் கணக்கை நமக்கேற்றபடி போட தானோர் கணக்கைத் தனக்கேற்றபடி காலம் போடுவதைக் கண்டும் புரியாத மாதிரியாய்க் கற்பனைக் கோட்டைகள்

மந்தைகளாய் நாங்கள் வாழும்வரை…நீங்கள் சந்தேகம் இல்லாமல் மேய்ப்பர்கள் ஆவீர்கள்! மந்தைகள் அல்லநாம் மனிதர்ளூ இதை உணரோம்.

கவிஞன் இவனுக்குக் கட்டளை இடுவதுயார்? கவிஞன் எழுதுவதைக் கையால் மறிப்பதுயார்? ‘கவிஞா இதைத்தான் கவியாக்கு’ எனச் செடிலைப்

அமைதி வந்து அமர்ந்த தென்று ஆடிப்பாடித் துள்ளினீர். அருளும் திருவும் அனைத்துச் சுகமும் அமையும் என்று சொல்கிறீர்.

கையில் உருகிக் கரையும் பனிமலர். கண்களில் ஒளி ததும்பும் சிறுசுடர். பொய்மையற்ற சிரிப்பில்…என்உயிரெனும் பூவை வாடாத மல்லிகை ஆக்கியே…

கனவுகள் நனவில் வேண்டும். கவிதைகள் கணமும் வேண்டும். மனதினில் இரணங்கள் மாறி மல்லிகை மலர வேண்டும். நினைவெலாம் நிறைய வேண்டும்.

கவிதைக் குளத்தில் கல்லெடுத் தெறிந்திருக்க கல்விழுந்த இடம்கலைந்து வளையம் வளையமாக கவிஅலைகள் பரவிற்று! பரவிய கவிஅலைகள் காற்றின் இதழ்களினால் கவனமாக ஒவ்வொன்றாய்

நேற்று விதைத்ததனை நீஇன்று அறுத்தெடுத்தாய்! நேற்றுவரைச் சோள விதைகளென நிறையவே பாவம் பழியையெல்லாம் பரபரப்பு ஏதுமின்றி காட்டுகிற கண்ணசைவால் நீவிதைத்தாய். அவற்றுக்கு