மறந்துபோன ஒப்பாரி

இரவு முழுவதும் ஓயவில்லை… மழையினது
புறுபுறுப்பும்
அதனின் புலம்பல் அழுகையதும்.
நீண்ட பலநாளாய்
நினைத்துவைத்த அனைத்தையும்
வேண்டும் வரைகொட்டித் தீர்ப்பதென
விடியுமட்டும்
ஒப்பாரி சொல்லிற்று ஓயாமல்:
அதன்அழுகை
ஒரேசுதியில் தொடர்ந்தென் செவியைத் துளைக்க…வந்த
இரைச்சல்…,
அது சொல்லச் சொல்லி அழுதிருந்த
ஒப்பாரி…,
இவைகளால் உறக்கம் கலைந்தெழுந்தேன்!
மழையினது ஓலம் எமதூரின் குடுகுடுத்த
கிழவிகளது ஓயாப்
புலம்பலினைப் போலிருக்கே
எனநினைத்தேன்:
இன்றைக் கிழவிகளும் மறந்துபோன
ஒப்பாரி முறையை
எமக்கு நினைப்பூட்டத்
தானோ மழைமுயன்று பார்க்குதென
எண்ணுகையில்
இப்போ விடிந்தபின்னும்
எஞ்சிநிற்கும் வெள்ளம்…அக்
கிழவிகளின் கண்ணீராய்
இறந்தகால விம்பத்தை
தன்னில் சுமந்து கிடப்பதனைக் காண்கின்றேன்!