தொடர் கோடை

என்ன வெய்யில்? எவர்தான் ஏன்? சூரியனில்
எண்ணையை விட்டு
இப்படித் தீ மூட்டுகிறார்?
பச்சை இலைபொசுங்கிச் சருகாகிப் போகுதையோ!
மிச்சமான தலைமுடியும்
கருகும்வாசம் அடிக்குதிப்போ!
பாவம் பறவைகளின் சிறகெல்லாம் புகையுதையோ!
தீமிதிப்பா அட்ட திசையினிலும்?
கால்வைத்து
நேர்த்திதீர்த்த பக்தரானோம்ளூ
என்னவரம் பெறப்…போறோம்?
முகில்கள் தீப்பிடித்து முளாசிப் பொசுங்கியதால்…
மிஞ்சிற்று வெளிர்நீல வானம்.
அனல்பறக்க
பஞ்சி படர்ந்திருக்கும் தெருவில் நடமாட்டம்
ஏதுமில்லை
கானலுக்கு ஏமாற நாதியில்லை!
இக்காங்கை போக்கக் குளிக்க…இங்கு
கங்கையில்லை.
சின்னக் குளம் குட்டை
வாய்க்கால்கள் ஏதுமில்லை.
இந்தத் தகிப்பைத் தணிக்க…இதமாக்க
மந்தகாசத் தென்றலேனும் வாராதா
எனக்கேட்டேன்.
காற்றினது ஈனசுரம்…
அதையும் வெய்யோனின்
ஆட்கள் சிறைப்பிடித்த சேதிசொல்லிப் போயிற்றாம்!

This entry was posted in கவிதைகள். Bookmark the permalink.

Leave a Reply